Πρόσεχε τι εύχεσαι… ειδικά όταν είσαι η Λίβερπουλ!!!

Ομως, τελικά, έχει σίγουρα κάποια βάση, αν αναλογιστούμε πως σήμερα δυστυχώς όλα τα πράγματα μετριούνται σε χρήματα... κι έτσι έχει γίνει και το ποδόσφαιρο λιγότερο ελκυστικό, τουλάχιστον για εμάς που το παρακολουθούμε από την δεκαετία του 80! Είναι τελικά το χρήμα το μόνο που μετράει;

Γράφει ο ChrisPal

Το πιο πρόσφατο και τρανταχτό παράδειγμα είναι η ομάδα της Λίβερπουλ! Για αρκετά χρόνια οι φίλαθλοί της "παρακαλούσαν" για μεταγραφική ενίσχυση, όντας ήδη σε ένα top level, ειδικά σε περιόδους με τίτλους και ρόστερ που με ελάχιστες προσθήκες, θα μπορούσε να φτιαχτεί μια ομάδα κυρίαρχη σε Αγγλία και Ευρώπη.

Αυτό για κάποιους λόγους, που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε, τελικά δεν έγινε ποτέ. Ωστόσο, οι φίλοι της ιστορικής ομάδας, δεν ήταν λίγες οι φορές που «ζήλευαν» άλλες ομάδες (όπως πχ την Σίτυ ή την Τσέλσι) οι οποίες έριχναν δισεκατομμύρια για μεταγραφές! Δεν ήταν λίγες οι φορές που εύχονταν να έβαζε… μυαλό και η διοίκηση της δικής τους ομάδας και να έκανε το ίδιο!

Φτάνοντας, λοιπόν, στο φετινό καλοκαίρι και μετά από ένα ανέλπιστο πρωτάθλημα και μια ομάδα που έδειχνε μια πραγματική προοπτική, οι ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ αποφάσισαν να δώσουν στον τωρινό προπονητή Άρνε Σλοτ αυτό που δεν έδωσαν ποτέ στον προηγούμενο (Γιούργκεν Κλοπ), στα τόσα χρόνια που βρισκόταν στον πάγκο της ομάδας. Πολλοί φίλοι των “Reds” εξεπλάγησαν, οι περισσότεροι ενθουσιάστηκαν, διότι πίστεψαν ότι επιτέλους οι Αμερικάνοι ιδιοκτήτες κατάλαβαν πώς λειτουργεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο και ότι δίχως -πολλά- χρήματα δεν πας πουθενά!

Είναι όμως έτσι;

Σαν φίλαθλος των “Reds” θα πω ότι η Λίβερπουλ δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη ομάδα στον κόσμο… πόσο μάλλον στην Αγγλία. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, κάτι πέρα από έναν ιστορικό οργανισμό γεμάτο τίτλους και επιτυχίες. Αντιπροσωπεύει μια ιδέα, μια φιλοσοφία, έναν ρομαντισμό που μοιάζει ασύμβατος με τη σημερινή εποχή. Μια εποχή γρήγορη, κυνική, μονόπλευρη ως προς την καταδίωξη χρήματος και προβολής. Η Λίβερπουλ, σαν σύλλογος, υπήρξε πάντα απέναντι... ή μάλλον πάνω από αυτά.

Κι εδώ γεννάται το κρίσιμο ερώτημα:

Γιατί, λοιπόν, τα 300 ή 400 εκατομμύρια δεν έφεραν την αναμενόμενη εκτόξευση; Γιατί η πολυπόθητη «έκρηξη μεταγραφών» μοιάζει περισσότερο με μπέρδεμα παρά με αναβάθμιση; Είναι θέμα διαχείρισης; Νοοτροπίας; Μήπως απλώς… χάθηκε λίγο μέσα στη λάμψη των αριθμών;

Η απάντηση ίσως βρίσκεται κάπου στη μέση. Η ομάδα δείχνει να έχει απολέσει ένα κομμάτι από τον αυθεντικό, παθιασμένο χαρακτήρα της. Δεν είναι πια το Anfield που «έτρωγε» βαθμούς από τον αντίπαλο πριν καν αρχίσει ο αγώνας. Δεν θυμίζει την Λίβερπουλ όπου η τηλεοπτική περιγραφή δεν ακουγόταν από τις ιαχές. Σαν να έχει ξεθωριάσει η αίσθηση του «You’ll Never Walk Alone», η σπίθα του ακατόρθωτου, η πίστη ότι «εδώ δεν περνάει κανείς χωρίς να ματώσει».

Το βάρος των χρημάτων έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Όταν δίνεις εκατοντάδες εκατομμύρια, περιμένεις αποτελέσματα… και αυτά αργούν. Ο Slot μοιάζει εγκλωβισμένος ανάμεσα στην ανάγκη να δικαιολογήσει το κόστος των μεταγραφών και στην προσπάθεια να βρει χημεία στο ρόστερ. Προσπαθεί να δικαιολογήσει γιατί πχ δόθηκαν 150εκ. για τον Isak (πού τα είδαν αυτά τα χρήματα γι’ αυτόν τον παίκτη ακόμα απορώ!!!), προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι ο Gakpo είναι άξιος αντικαταστάτης του Diaz, προσπαθεί να χωρέσει όλα αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια στην ομάδα -διότι τώρα πλέον έχει και αυτό να δικαιολογήσει- και η πίεση καταλήγει να είναι τεράστια!

Ο Isak, ο Kerkez, ο Gakpo, ακόμη και ο ίδιος ο προπονητής, ίσως δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί τι σημαίνει να ακουμπάς την θρυλική πινακίδα πριν μπεις στο χορτάρι. Τι σημαίνει να παίζεις σε αυτή την ομάδα. Τι σημαίνει να είσαι Liverpool. Και ξέρετε τι; Ο Virgil καλά θα έκανε -έστω μεταφορικά- να τους «βαράει» το χέρι πριν την ακουμπήσουν, μέχρι να την «κερδίσουν». Γιατί αυτή η πινακίδα δεν είναι διακοσμητική. Είναι όρκος!

Έτσι λοιπόν, ισχύει το παλιό αλλά τόσο επίκαιρο: Πρόσεχε τι εύχεσαι!!!

Πολλές φορές παίρνεις αυτό που ζητούσες για χρόνια και μετά συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Και τότε λες το κλασικό «τελικά, πριν δεν ήταν και τόσο άσχημα…». Η Λίβερπουλ χρειάζεται χρόνο, υπομονή και επιστροφή στη βάση της. Ίσως έγιναν υπερβολές, ίσως έμειναν κενά στον άξονα ή στα στόπερ, όμως όλα διορθώνονται αν υπάρχει κοινή κατεύθυνση. Ο στόχος πρέπει να φύγει από τα εκατομμύρια και να επιστρέψει σε αυτό που έκανε τη Λίβερπουλ διαφορετική: πάθος, αλήθεια, ψυχή, Anfield, YNWA.

Γιατί αυτή η ομάδα, όταν θυμηθεί ποια είναι, δεν κερδίζει με χρήματα - κερδίζει με ιδέα!