Συνέντευξη Πέτκοβιτς στο kerkidasport: "Η Βέροια θα είναι για πάντα το δεύτερο σπίτι μου"

Για την καθοριστική μεταγραφή του στη «Βασίλισσα του Βορρά», τις φιλίες που έκανε, τις αναμνήσεις και το βαθύ δέσιμο με την ομάδα και την πόλη. Θυμάται έντονα τις στιγμές δόξας, αποκαλύπτει την ιδιαίτερη σχέση του με τον κόσμο και μιλά για τη ζωή του σήμερα, δίνοντας παράλληλα ένα συγκινητικό μήνυμα στους φιλάθλους της Βέροιας.

Δείτε παρακάτω τα όσα μας είπε ο συμπαθής «Πέτκο» (φόρεσε την κυανέρυθρη φανέλα από το 1993 έως το 1998), ο οποίος πριν ξεκινήσουμε την συνέντευξη θέλησε να δώσει συγχαρητήρια στην ομάδα για την φετινή άνοδό της.

Πώς έγινε η μεταγραφή σου στη Βέροια; Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;

«Για την μεταγραφή μου στη Βέροια θα ξεχώριζα τρία άτομα που συνέβαλαν στην ολοκλήρωση της. Τον τότε μάνατζερ Πάνο Δαδάλα, τον προπονητή Μιχάλη Νούσια και τον νεογέννητο γιο μου Μάρκο. Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή λόγω του εμπάργκο, η τότε ομάδα μου η Βοϊβοντίνα δεν μπορούσε να παίξει στην Ευρώπη. Έτσι, σε συνδυασμό με τον ερχομό του γιου μου, αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα για να του προσφέρω μια καλύτερη ζωή».

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις από την εποχή που έπαιζες στη Βέροια;

«Αυτό που μου έμεινε από τη Βέροια είναι οι απίστευτες φιλίες που έκανα με τους συμπαίκτες μου και η αγάπη του κόσμου προς την ομάδα εκείνη την εποχή».

Ποια ήταν η σχέση σου με τους φιλάθλους της «Βασίλισσας»;

«Είχα την εντύπωση πώς από τις πρώτες προπονήσεις που κάναμε, ο κόσμος που ερχόταν να μας δει αισθάνθηκε πώς θα μπορέσω να προσφέρω στην ομάδα. Αργότερα με τον καιρό δημιουργήθηκε μια σχέση αγάπης μεταξύ των φιλάθλων της Βέροιας και εμού. Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα αυτή η αγάπη μεγάλωσε και βγήκε και εκτός γηπέδου. Οπού και να πήγαινα, είτε στην γειτονιά μου, είτε στα μαγαζιά, αισθανόμουν την αγάπη αυτή και το συναίσθημα αυτό, τα οποία ήταν τόσο δυνατά και με έκαναν να νιώσω πώς η Βέροια ήταν η πόλη που γεννήθηκα. Για όλους αυτούς τους λόγους ένοιωσα ένα χρέος προς τον κόσμο της Βέροιας και μια μεγάλη ανάγκη αν θέλετε, να βγάλουμε τη Βέροια στην Α’ Εθνική. Μετά από 3 χρόνια τα καταφέραμε».

Ποιον προπονητή και ποιον συμπαίκτη από την περίοδο που έπαιζες στη Βέροια ξεχωρίζεις και γιατί;

«Από προπονητές θα ξεχώριζα τον Μιχάλη (Νούσια). Ήταν εξαιρετικός παιδαγωγός. Ήξερε πώς να μιλάει στους ποδοσφαιριστές και πώς να βγάζει το μέγιστο από αυτούς. Είχε ταλέντο να υψώνει το ηθικό μέσα στα αποδυτήρια όποτε έπρεπε. Θυμάμαι επίσης εκτός από τον λόγο του, την αγάπη του για τους ποδοσφαιριστές του. Από συμπαίκτες... μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω πραγματικά. Σε όλη την καριέρα μου, σε όσες ομάδες και να έπαιξα δεν είχα τόσο ωραίους ανθρώπους δίπλα μου. Πρέπει όμως να ξεχωρίσω τον "τρελό" Παγγούρα. Θυμάμαι στις πρώτες προπονήσεις σε κάθε σχεδόν προπόνηση που έσκιζε την φανέλα. Δεν μπορούσε να με μαρκάρει με τίποτα. Θα ήθελα όμως να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι για όλους τους τότε νέους ποδοσφαιριστές της Βέροιας, είχαν την τύχη να έχουν δίπλα τους παίκτες όπως οι Μητρόπουλος, Τσαλουχίδης, Προτάσοφ, Στόικα, Τσουλουκίδης». 

Θα ήθελες να πεις κάτι για τον τότε πρόεδρο της ομάδας Βασίλη Τσαμήτρο;

«Για τον τότε πρόεδρο Βασίλη Τσαμήτρο αυτό που μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα είναι πώς είχαμε μία σχέση σεβασμού και αγάπης. Τα συναισθήματα ήταν πάντα αμοιβαία. Μου άφησε μεγάλη εντύπωση και σαν πρόεδρος και σαν άνθρωπος. Θυμάμαι μόνο καλές αναμνήσεις. Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ακόμα και σήμερα, ότι μου είναι στενάχωρο πώς ένας τέτοιος άνθρωπος που κατάφερε να φέρει τόσες πολλές επιτυχίες στη Βέροια, άφησε κάποιους από το κοντινό του περιβάλλον τους λεγόμενους "αυλικούς" να εκμηδενίσουν αυτήν την προσπάθεια».

Υπάρχει κάποιο περιστατικό (αστείο ή συγκινητικό) που δεν θα ξεχάσεις ποτέ από την εποχή στη Βέροια;

«Σίγουρα υπάρχουν πολλά. Αλλά για μένα το πιο συγκινητικό ήταν το πώς ο κόσμος της Βέροιας έδειξε την αγάπη του και την στήριξη του στον Σέρβικο λαό, την δύσκολη εποχή τότε με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας».

Πώς ήταν η ζωή σου εκτός γηπέδου, όταν ζούσες στην Ελλάδα και στη Βέροια; Τι σου άρεσε περισσότερο;

«Η ζωή εκτός γηπέδου ήταν πολύ οικογενειακή. Η γυναίκα μου η Βέρα ερωτεύτηκε την Ελλάδα όπως και εγώ. Μας έκανε εντύπωση η αγάπη και η φιλοξενία των Ελλήνων, πραγματικά δεν έχω λόγια. Δημιουργήσαμε φιλίες που θα κρατήσουν μια ζωή. Ο μεγάλος μου γιός Μάρκο τελείωσε το σχολείο στην Ελλάδα και η κόρη μου Αλεξάνδρα ένα μέρος της εκπαίδευσης της εκεί. Την Ελλάδα την έχουμε σαν δεύτερη πατρίδα και η Βέροια παραμένει το δεύτερό μας σπίτι».

Στη Βέροια ήσουν για κάποιο διάστημα βοηθός προπονητή. Σκέφτηκες ποτέ να ασχοληθείς με την προπονητική;

«Ήμουν πράγματι βοηθός προπονητή επί εποχής Ντόστανιτς και κάναμε μια φανταστική σεζόν. Καταφέραμε να κρατήσουμε την ομάδα στην πρώτη κατηγορία, χωρίς να πάμε σε μπαράζ. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε με τον τότε πρόεδρο Αρβανιτίδη να παραμείνουμε στη Βέροια για την επόμενη χρονιά, με αποτέλεσμα να λυθεί η συνεργασία μας. Τώρα που τα σκέφτομαι και τα θυμάμαι μόνο επιτυχίες με συνδέουν με τη Βέροια. Σαν παίκτης και σαν βοηθός προπονητή δεν έπεσα πότε κατηγορία! Όσο για την προπονητική, όχι δεν σκέφτηκα ποτέ να ασχοληθώ».

Πόσα χρόνια έχεις να επισκεφτείς την πόλη της Βέροιας;

«Δυστυχώς έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Η τελευταία φορά που ήρθα ήταν τότε με τον Ντόστανιτς (2014)».

Έχεις κρατήσει επαφές με την πόλη της Βέροιας και με πρώην συμπαίκτες σου;

«Βεβαίως έχω κρατήσει επαφές με τη Βέροια αλλά και με παλιούς συμπαίκτες μου. Θα ήθελα να στείλω τα χαιρετίσματα μου στους καλούς φίλους μου, τους Στέργιο Σουροβίκη, Νίκο Μωϋσιάδη και Δημήτρη Τούτου».

Θα ήθελες να γίνεις ξανά μέλος της ομάδας;

«Αυτή η ερώτηση... έφερε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Δεν έπαψα ποτέ να είμαι μέλος της Βέροιας. Για όσο ζω θα είμαι μέλος της ομάδας αυτής. Αυτό μου λέει η καρδιά μου και η ψυχή μου. Τα καλύτερα χρόνια μου τα έζησα στην Βέροια».

Πιστεύεις ότι το ποδόσφαιρο σήμερα έχει αλλάξει σε σχέση με την εποχή που έπαιζες; Αν ναι, προς το καλύτερο ή το χειρότερο;

«Σίγουρα έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο και έχει αλλάξει πολύ, αλλά εμένα εξακολουθεί να μου αρέσει το παλιό ποδόσφαιρο. Το σημερινό ποδόσφαιρο είναι σαφώς πιο γρήγορο, οι παίκτες είναι πιο προετοιμασμένοι και σε άποψη τακτικής και σε άποψη φυσικής κατάστασης. Αλλά σήμερα... το πιο σημαντικό είναι ο τζόγος και η νίκη».

Πού βρίσκεσαι τώρα και με τι ασχολείσαι;

«Τα τελευταία χρόνια μένω στο χωριό μου στο Stajicevo, κοντά στο Zrenjanin. Εργάζομαι σε μια κατασκευαστική εταιρεία».

Κλείνοντας, ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους φιλάθλους της Βέροιας;

«Το μήνυμα προς τους φιλάθλους είναι να παραμένουν κοντά στην ομάδα. Ένας καλός φίλαθλος παραμένει και στα καλά και στα κακά. Μια εξέδρα και ένας κόσμος μπορεί να προσφέρει πολλά σε μια ομάδα. Είμαι σίγουρος πως εάν δείξουν την ίδια αγάπη στους παίκτες που έδειξαν σε εμένα, η ομάδα θα γνωρίσει καινούργιες επιτυχίες. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, να ξαναδούμε την “Βασίλισσα του Βορρά” στις μεγάλες κατηγορίες».

Επιμέλεια: Οικονόμου Λεωνίδας